‘QigongMomentje’ aflevering 7:
Ik train met mijn leraar in het park. Soms denk ik dat het er wel een beetje gek moet uitzien, twee individuen die gekke bewegingen staan te maken, af en toe wat praten, soms tegen elkaar duwen of een nep-stoot uitdelen, om dan weer gekke bewegingen te maken. Maar ik vind het heerlijk. Ik heb het gemist; in de zomer was het lastiger om regelmatig samen te trainen. En nu we weer terug in de structuur zitten, mag ik weer!
We doen partneroefeningen, iets waarvan ik altijd heb gevoeld dat ik daar nog maar net in begin, en waar veel goud te halen is. De solo-oefeningen, daar kan ik zo langzamerhand wel wat mee, maar partneroefeningen? Géén idee. We herhalen wat stappen en opeens… klikt er iets in mij. Ik zet mezelf meer in, ik durf wat snelheid te maken, mijn hoofd gaat uit en mijn lichaam is leidend. Ik breek de bewegingen niet meer op in stukjes, maar voel opeens hoe het 1 beweging is. Soms gaat het ‘goed’, soms gaat het ‘fout’, maar dat maakt niet uit, het voelt vooral alsof ik nu pas echt aan het oefenen ben!
Ik kan mijn enthousiasme niet meer bedrukken en mijn leraar glimlacht als ik – letterlijk – sta te springen om nóg een keer en nóg een keer. Ik wil meer. Ik wil oefenen. Meer oefenen. Meer voelen hoe het is. Meer leren. Want dit, dit is een van de leukste dingen voor mij en mijn hart explodeert zowat van datgene wat er zonet op zijn plek gevallen is.
Dan val ik even stil. Ik herken dit. Dit had ik vroeger ook altijd. Als ik een tijd piano of blokfluit geoefend had, en niet verder leek te komen. Ik kwam steeds tegen een soort muur aan waar ik maar niet doorheen leek te kunnen raken. Dan zou het zomervakantie worden en na het minder oefenen, zou het opeens als een malle vooruit gaan! Ik leg het aan mijn leraar voor en vraag naar zijn ervaring. Hij zegt het zeker te herkennen. Zoals een van zijn leraren zei: ‘rusten is ook trainen’.
Ik herken dit al een tijdje, maar dit is voor mij de eerste keer dat ik deze fase omarm. Soms is het nodig om iets te laten rusten, voordat je er verder mee kunt. Ik denk aan hoe ik hier vroeger in stond. Ik wílde zoveel. Dan ging ik lijstjes maken, en me op mijn eigen discipline beroepen zodat ik afdwong bepaalde dingen af te hebben. Als je jezelf maar dwingt om het te doen, dan komt het vanzelf gedaan, leek mijn motto. Ik zat elke dag in die actiemodus, ik kende niets anders, ik dacht dat het zo hoorde.
Sinds een paar jaar ben ik daar helemaal vanaf gestapt. Ik hoef niet meer zoveel, en toch lijk ik meestal meer gedaan te krijgen. En ik voel steeds meer aan wanneer het de bedoeling is om iets even te laten liggen, of er juist met lekker veel energie in te gaan. Ik heb dan ook nooit meer ‘geen zin’ in dingen. Ik dacht altijd dat dat was omdat ik had geleerd om te luisteren naar mijn innerlijke kompas, maar nu begrijp ik dat dat is omdat dat luisteren naar mijn innerlijke kompas inherent maakt dat je alleen dat doet wat op dat moment de bedoeling is. En als je geen zin hebt, is iets niet de bedoeling, of zit er eerst nog een blokkade in de weg.
Ik ben deze tijd van rusten om iets te laten bezinken woorden gaan geven. Sudderen noem ik het, of sedimenteren. Eerst neem je iets in je op, waarna het tijd nodig heeft om – in je binnenste – het op je in te laten werken, het je eigen te maken. Het heeft tijd nodig. Zoals een goede jam die je na het plukken van de vruchten, op laag vuur lekker lang laat sudderen. Of zoals troebel water dat je door juist niets te doen, weer helder laat worden. Eerst herkende ik dit wel, maar was ik ongeduldig. Nu is het denk ik voor de eerste keer dat ik kan genieten van deze tijd. Van het dingen laten en erop vertrouwen dat het proces van binnen wel zijn werk doet. Ik heb niet meer zoveel haast. En eigenlijk is dat juist wel lekker.
In de sessies komt dit ook naar voren. Nadat je in de diepte hebt gekeken wat zich daar bevindt – en vaak is dat iets wat diep begraven lag – laat ik je even los, zodat je lichaam en je bewustzijn even kan verwerken wat er zojuist gezien, gevoeld of gebeurd is. Dit is voor mij een van de belangrijkste momenten in de massage. Het is vaak voelbaar dat er dingen doorwerken en hun plek vinden, en hoeveel tijd nodig is om het gebeurde te kunnen verwoorden en delen. In deze stilte gebeurt dat alles.
Daarnaast is het niet altijd meteen duidelijk wat je aan een sessie hebt. Soms hebben de behandelingen tijd nodig voordat je begrijpt wat de opgedane ervaring je heeft gebracht. Hoewel het vaak het geval is dat je na een sessie wel min of meer weet wat je eruit gehaald hebt, ook dit heeft vaak tijd nodig. Ik heb een keer zelf meegemaakt dat het jaren later pas, bij het lezen van een boek, duidelijk werd wat een bepaalde sessie me echt gebracht had. Dit ging toen vele lagen dieper dan wat ik aan het einde van de betreffende sessie kon verwoorden. Ook dit heeft blijkbaar zijn eigen tijd.
En zo heeft alles zijn tijd. Ik ben van mening dat als we leren luisteren en meebewegen met dit tempo van het leven, de dingen vanzelf, op hun eigen tijd, tot goud kunnen worden.
Herken je dit? Ik hoor graag jouw ervaringen. Ben je benieuwd geworden? Boek een eerste sessie! Je bent van harte welkom.