‘MassageMomentje’ aflevering 89:
Ik lig op mijn eigen massagetafel en moet hardop lachen. De ironie ervan! De student die supervisie bij mij doet haalt verbaasd haar elleboog uit mijn rug, terwijl ik probeer woorden te vinden voor het inzicht dat ik net kreeg.
Het duurt even, want eerst heeft mijn lichaam wat tijd nodig om te settelen. Daarna heb ik even tijd nodig om te verwerken wat er gebeurde en daarna om wat woorden ervoor te vinden.
“Ik vertel het je zo.” vertel ik haar, terwijl ze geduldig afwacht.
In het gesprek ervoor heb ik laten weten dat ik het soms moeilijk vind dat mijn moeder in mijn huishouden bepaalde dingen doet. Als ik thuiskom zie ik een vestje van mijn dochter netjes opgevouwen op tafel, staan opeens allemaal dingen recht en zijn bepaalde dingen veranderd. In mijn interpretatie ‘omdat zij denkt dat dat zo moet’. Het voelt alsof ze mijn grenzen over gaat, ik word een soort opstandige twintiger (maar ja, eerst was dat een tiener dus misschien is er vooruitgang?) die wil bewijzen dat ze haar boeltje voor elkaar heeft en het heus allemaal wel alleen kan. Ik wil het op mijn eigen manier doen.
In de massage kwamen we stukje bij beetje verder. De student koos ervoor om met mijn grenzen te werken, een heel logische keuze in de massage. Met haar elleboog in mijn rug gaan mijn gedachten uit zichzelf een bepaalde kant op, geleid door mijn lichaam. Ik ga van ‘mijn moeder zit zo in mijn space’ naar ‘maar het is ook zoveel werk’ en van daaruit naar ‘dat voelt zo beklemmend en frustrerend’ en dan ‘dat voelt ook eenzaam, want het voelt altijd alsof ik de enige ben die opruimt’. Dan maakt mijn hoofd een uitstapje naar ‘ik weet dat dat niet waar is’ en ook ‘en toch voelt het zo.’
En dan komt er een vraag in mij op: ‘Wie ruimt er anders op als ik het niet doe?’ Tsja. Helemaal in lijn met de rest van de gedachten. Ik moet er een beetje voor oppassen dat ik niet in een soort van nukkige slachtofferrol ga zitten. Ik herken het, negatieve gedachten die niet waar zijn maar die heel subtiel uit een gevoel komen van vermoeidheid, eenzaamheid, overweldigd zijn, en die als ik niet oppas proberen de verantwoordelijkheid bij iemand anders neer te leggen.
En dan, uit het niets, komt er het antwoord op de (niet helemaal eerlijke) vraag: ‘Wie gaat er anders opruimen als ik het niet doe.’
MIJN MOEDER!
Want dat is nu precies wat ze probeert te doen. Helpen met opruimen. Opeens kan ik de situatie eerlijker bekijken. Ze probeert te helpen, ze probeert helemaal niet te laten zien dat het anders hoort. Ik heb er zelf van gemaakt dat zij denkt dat ik het niet goed doe.
Ik lach hardop, want die had ik dus totaal nog niet gezien. Sinds die massage wordt ik dan ook een stuk minder chagrijnig als mijn moeder haar handen niet meer thuis kan houden in mijn huishouden. Ik ben haar juist dankbaar. En ook ben ik dankbaar voor die student, en mijn werk, die dit allemaal zo mooi mogelijk maakt!