“WorkshopMomentje” aflevering 2:
Het is pauze. De groep drinkt wat thee aan de tafel. Op een of andere manier ben ik steeds aan het woord. Soms omdat mensen dingen aan me vragen, soms omdat ik het zelf niet kan laten een opmerking te maken, een vraag te stellen of op een bepaalde manier te kijken.
Tjsa, het is nou eenmaal een beetje vakdeformatie om op een bepaalde manier naar dingen te kijken. Door dingen heen te kijken. En te zien hoe het ook ontspannener/makkelijker/helpender kan. Ik hoef er niets mee, dus probeer ik het zoveel mogelijk te laten. Maar ja. Misschien help je er iemand wel weer mee, dus dan toch. Zo ook in deze situatie.
Een van de deelneemsters vertelt over een gevoel dat ze vaker heeft en wat ze heel vervelend vindt: “Ja en als je dan in een volle bus staat, ja, dan is het helemaal erg!”
Ik probeer erachter te komen wat er precies zo erg is. Is het een vervelend gevoel, of is het gewoon een gevoel. Ikzelf heb het nooit gehad dus wil ik erachter komen wat er precies is. Misschien ook weer zo’n stukje vakdeformatie… Ik kom er maar niet achter of het echt een vervelend gevoel is, of dat het een gevoel is en dat deze persoon alleen extreem zelfbewust erover is. Een beetje zoals, als je een vlek op je shirt hebt, je ervan overtuigd bent dat iedereen het ziet (al vinden de meeste mensen hun eigen krant waarschijnlijk interessanter dan de vlek op jouw shirt).
Ik stel haar wat vragen en opeens kijkt iedereen toch weer mijn kant op. Shit. Had ik toch maar mijn mond moeten houden. Het is pauze, dus ik wil ze het liefste pauze laten houden. Ik lach en vertel ze dat dit ook niet helemaal de bedoeling is. Maar de spreekster stelt mij de vraag hoe ik het dan zie, dus dan kom ik toch maar met een antwoord.
“Nou… ik ken iemand. En zij vindt eigenlijk alles wel vervelend. Als het buiten waait, dan is dat niet fijn, want dan krijgt ze hooikoorts. Als de zon schijnt, is dat onhandig want dan is het eigenlijk te warm. Als het regent, dan is ze bang dat ze kouvat, etc…
Maar ja. Dat is wel haar eigen oordeel ergens over. Regen is nat. Dat is wat het is. Niet meer en niet minder.
Ja, dat kun je vervelend vinden, en ja, dat MAG je ook vervelend vinden, maar uiteindelijk heb je alleen jezelf ermee. Natuurlijk, ik vind het ook vervelend dat ik nat word op de fiets als ik een klant heb meteen erna. Maar regen op zich… regen is gewoon nat. Ik vind regen soms ook wel fijn. Lekker fris als het klam en warm is geweest. Of soms gewoon omdat het fijn is voor de planten. (note: stiekem houd ik ook ervan zingen in de regen…). Dus regen is nat. Dat wat ik daarvan VIND, dat is waar het gevoel vandaan komt.”
“En ik heb het idee dat dat met gevoelens ook zo is. Hoe vervelend een gevoel ook voelt, eigenlijk is het gewoon een sensatie in je lichaam. Op zich is dat alleen wat er is. Wat we daaraan verbinden, dát maakt het een vervelend of een fijn gevoel. En het mooie hiervan is: daar heb je invloed op!”