“MassageMomentje” aflevering 62:
Na de intake lopen we naar de massagekamer en laat ik mijn cliente haar kleren uitdoen, zodat ze op de tafel kan gaan liggen. Ik rommel wat bij mijn olie en handdoek, leg mijn ring in mijn doosje neer zodat ik hem niet vergeet straks en denk alvast een beetje na over hoe ik de massage in wil gaan richten. Mijn hoofd gaat ook af en toe naar de verhalen die ze bij de intake heeft verteld. Blijkbaar geldt hetzelfde voor mijn cliente, want bij het uittrekken van haar schoenen zegt ze zonder op te kijken:
“Ja… dat was wel een heftig periodetje. ”
Ik kijk op.
“een heftig… periodeTJE.” zeg ik, met de nadruk op het verkleinwoord dat ze gebruikt. Ik besluit er verder niet nog meer aandacht aan te besteden, ze kijkt me al met een betekenisvolle blik aan.
Soms zijn we geneigd om gebeurtenissen die onszelf overkomen te bagatelliseren. Alsof het niet ok is om het erg te vinden wat er gebeurd is. Alsof je niet verdrietig mag zijn over datgene wat je pijn heeft gedaan. Omdat het altijd erger kan. Omdat andere mensen zoveel erger hebben meegemaakt. En zij hebben dus meer recht om verdriet te voelen dan jij.
Aan de andere kant is er soms ook een deel van onszelf die de kans heeft te verdrinken in de negativiteit die we voelen. Dan verbinden we ons zo met ons eigen lot dat we niet meer inzien dat wij onze emoties niet zijn, maar hebben.
Beide kanten kloppen niet. Ze slaan een beetje door een bepaalde kant op. Ze zien de dingen zwart-wit. De ene kant maakt zich sterk en vergeet dat het ook ok is om soms kwetsbaar te zijn. De andere kant maakt zich kleiner dan hij is en vergeet soms hoe sterk je kunt zijn. De truc is om in te zien wanneer je naar een bepaalde kant doorslaat.
Herken jij jezelf meer in de ‘supermanrol’ of in de ‘slachtofferrol’? En hoe komt dit zo?
Wil je dit wel eens onderzoeken? Je bent van harte welkom!