‘WushuMomentje’ aflevering 2:
Kijk, dit is nou precíes waarom ik er zo van overtuigd ben dat mijn interesse en oefeningen in de Chinese Martial Arts mij verder brengt in mijn werk en in mijn leven.
Afgelopen vrijdag tijdens mijn training was ik onderhuids een beetje chagrijnig. Er speelde iets mee wat ik de hele dag al bij me droeg en ik wilde eigenlijk niet dat het mijn les zou verstoren dus eerst probeerde ik het te negeren. Toen dat niet lukte, zei ik tegen mijn leraar (en goede vriend):
“Ik ga dit gewoon even bij je neerleggen, want het zit in de weg en anders dan kan ik niet goed trainen vandaag en dat wil ik wel.”
Toen legde ik hem uit wat me dwars zat. Soms dan doe of zeg ik dingen uit enthousiasme, maar mijn intentie wordt dan verkeerd begrepen. Vanochtend in het WhatsApp berichtje was dit niet anders. Wat ik eigenlijk bedoelde, werd niet gezien, en dat voelde vervelend, want blijkbaar vinden andere mensen mijn manier van interactie soms moeilijk. Terwijl ik alleen maar enthousiast wil zijn.
Ik snap het wel… het kan zeker pusherig overkomen als ik vroeg in de ochtend met een berichtje kom: ‘zullen we een datum prikken?’. Maar ik vind het toch vervelend dat ik niet gewoon enthousiast kan zijn. Ik wil mijzelf niet beteugelen in mijn enthousiasme, het hoort bij mij.
Terwijl ik dit tegen mijn leraar zeg word ik een beetje boos en komt er een soort ‘dit ben ik! kom maar op!’ energie vrij. Ik voel hem en besluit hem te gebruiken in de training. We waren net aangekomen bij het gedeelte ‘springen’ dus ik zeg, nog steeds een beetje bozig: “Weet je wat? Ik ga gewoon superenthousiast springen!” Mijn leraar kijkt me alleen maar aan en zegt niets. Hij kent me en weet dat ik niets van hem nodig heb, alleen maar wat tijd en ruimte.
Ik zet mijn springoefening in en stop er al het enthousiasme in dat ik in me heb. Het voelt lekker. Ik laat mezelf zien. Ik mag er zijn, met al mijn enthousiasme. Als iemand dat niet aankan dan is dat niet mijn probleem!
Maar als ik dan even stilsta en ga navoelen, komt er een inzicht.
Ja, ik voel me enthousiast. Ja, dat voelt lekker. Maar ik voel nog iets anders. Ik ben niet gegrond. Ik heb geen contact meer met de aarde. Ik ben die rustige Samantha even kwijt die zo mooi gewoon kan Zijn.
En ja, nu begrijp ik ook dat die ander die rustige Samantha even kwijt was, door dat WhatsAppje.
Ik ga nog een keer springen. Maar dan nu meer gegrond. En wis en waarachtig, dat kan ook! Ik spring net zo lekker, maar nu heb ik wel contact met de grond en dit voel meer ‘wat de bedoeling is’.
Ik neem me voor om de volgende keer dat ik in mijn enthousiasme zit, eerst even te checken hoe gegrond ik ben. Eens kijken hoe dat uitwerkt :).
Ik train elke vrijdagmiddag bij mijn leraar Serge de Goeij van de school http://www.longtengtaiji.com