‘MassageMomentje’ aflevering 87:
Ik heb net diepte gemaakt bij mijn cliente en we zijn niet alleen op het lichaam de diepte ingegaan, waarbij we meerdere spierlagen raken, maar ook in haar persoonlijke proces is er het een en ander gebeurd. Ik haal voorzichtig mijn elleboog uit haar schouder en blijf met mijn aandacht aanwezig, terwijl ik rechtop komt te staan.
Ik wacht even, en wil dan met integreren beginnen. Bijna raak ik haar met mijn rechterhand aan op de plek waar we bezig zijn geweest, maar iets in mij vertelt met dat ik nog even moet wachten, dus zet ik weer en stap terug.
Natuurlijk weet ik niet helemaal precies wat er zich bij mijn cliente nu afspeelt, maar ergens kan ik voelen wanneer het de juiste tijd is om weer aan te gaan raken. En dit is vaak veel later dan je geneigd bent te doen.
In de supervisies komt dit ook regelmatig naar voren. Als je te vroeg aanraakt na de diepte dan kan het proces zich niet helemaal voltrekken en kap je het eigenlijk als het ware af. Het zelfhelende vermogen van het lichaam komt op gang als het even met rust gelaten wordt.
Ik vergelijk dit vaak met de rusten in muziek. Eigenlijk zijn de momenten waarop er geen geluid is heel belangrijk in muziek. Juist in die pauzes kan wat zojuist geweest is even de ruimte krijgen om te settelen, om zichzelf weer bijeen te rapen om van daaruit weer iets naar voren te kunnen brengen. In die momenten zie je een pianist vaak met zijn handen boven het toetsenbord zweven, en kan iedereen voelen dat je nog niet moet gaan klappen.
Zo voelt dit punt in de massage ook altijd voor mij: er is iets geweest, dat heeft even de ruimte nodig. En het enige wat ik hoef te doen is te luisteren naar wanneer het de juiste tijd is om het vervolg van het muziekstuk te spelen.