“Holistisch GedachtenWolkje” aflevering 6:
Het is ochtend. Vroeg. Ik ben een stukje aan het rennen. Om precies te zijn was ik 6.50 de deur uit. Ik ren mijn kleine rondje en zie niet zoveel mensen. De natuur is wel aan het wakker worden, maar de meeste mensen zijn nog binnen. Af en toe zie ik een slaperig gezicht van iemand die vroeg naar zijn werk moet of een hond uitlaat, maar verder is het ik en de natuur.
“Opstaan als de haan kraait.” gaat er door me heen. Nee, dat klopt niet. Het moet zijn ‘dansen als de haan kraait.’ denk ik er meteen achteraan. Dansen als de haan kraait is de vertaalde naam van de eerste beweging van de Qigong die ik beoefen. Poetisch. Mooi vind ik dat. Niet alleen maar opstaan. Maar opstaan en dan ook echt dansen. Dansen met blijdschap. Dansen met overgave. Dansen omdat je leeft. Mijn gedachten voeren me verder. Want ja, die haan.
Het schijnt dat de haan vaak geassocieerd wordt met ‘yang-energie’. Tsja. Ik schrijf het op en tegelijk weet ik dat deze zin, en de rest van de zinnen die volgen, waarschijnlijk minder dan de halve waarheid zijn. Want in mijn ervaring (hoewel dat nog niet zo heel veel is), is alles in de Chinese traditie/filosofie ontzettend gelaagd en dus is er altijd een waarheid achter de waarheid die je nu denkt te begrijpen. Heerlijk vind ik dat. Zo’n diepte.
Maar goed. Yang-energie wordt ook wel – heel kort door de bocht – uitgelegd als energie die stijgt, warm is of kan verwarmen, tot actie kan overgaan, te maken heeft met de mannelijke kant, de logische kant, etc. Voor mij voelde het eerst best willekeurig dat daar dan een haan wordt neergezet, maar eigenlijk is dit zo gek nog niet. Wij hebben hier ook verschillende zegswijzen voor: haantje de voorste zijn. Eerst zijn in de pikorde. Zijn haan moet altijd koning kraaien etc. Allemaal dingen die voor mij te maken hebben met yang-energie.
Leuk. Er is blijkbaar iets in dat beest dat voor ons allen dezelfde energie lijkt te hebben. Cultuur-overstijgend.
In mijn sessies herken ik dit ‘haantje’ ook vaak bij mensen. Deze energie wordt toch erg gewaardeerd in onze samenleving en je vindt jezelf al gauw ‘lui’ als je ervoor kiest even niets te doen. Vaak laat ik mensen dan ervaren hoe het is om alsmaar door te gaan, tot het naadje te gaan en door te zetten. Vaak komen mensen er dan achter dat dat ernstig vermoeiend is. Er is een disbalans in yin en yang. Daarna komen ze erachter dat het ook wel eens goed is niet zo door te stomen en om meer de ‘Yin’ in te gaan. Meer de zachtheid of de rust op te zoeken.
Tsja. Dus als die haan kraait… dan is het een keuze of je daarnaar luistert of niet.
Is dit herkenbaar voor je? Wat zou het je brengen om eens niet zo hard te hoeven ‘doen’?