“YogaMomentje” aflevering 1:
Yin Yoga. Ik had er al veel over gehoord. Ik wilde altijd al eens aanschuiven, maar dat lukte steeds niet. Nu kwam een andere vriendin ook meedoen met de les van Juliette en deze vriendin had ik al heel lang niet gezien, dus het was de perfecte smoes om mezelf toch eens een goede schop onder de kont te geven.
De eerste pose was fijn. Ik kon lekker over mijn knie heenbuigen, ademde uit en strekte daarmee nog lekker verder. De docente vertelt: de spieren zijn het gewend om korter te worden, en om echte verlenging te bereiken moet je daar 3-5 minuten in blijven zitten. Ik denk er maar niet over na hoe lang 3 minuten kan voelen. Maar deze pose is eigenlijk wel lekker. Ik blijf ademen, adem naar de plekken toe die ik voel, en bij de uitademing probeer ik mijn hele lichaam te relaxen. Ergens nog een greintje spanning? Ademen en hoppa! Lekker strekken met die hap. Dit kan ik, denkt het deel van mij dat toch zo lekker alles goed wil doen. Ik fluit mezelf terug. ‘de beste zijn’ past voor mij niet bij yoga.
We halen onszelf weer uit de knoop en moeten nu in een soort van downward facing dog op onze knieën blijven. Klinkt simpel. Maar is het niet, voor mijn lichaam. Ik kijk een beetje verdwaasd rond naar de rest. Hoe doen ze dat toch? Mijn nek protesteert, mijn schouders hebben geen idee wat er van ze verwacht wordt, en ik wist niet dat mijn rug zo vreemd aan kon voelen. En iedereen om me heen is lekker in de houding aan het zakken terwijl ik geen idee heb wat ik aan het doen ben. He?!?? Ik kom eruit, probeer te luisteren naar wat de docente zegt en probeer het nog een keer. Weer die nek. Weer die schouders. Misschien is het wel gewoon de bedoeling dat het pijn doet? Ik hoor het mezelf zeggen: pijn is een signaal van het lichaam, soms is het goed om naar de pijn heen te gaan in plaats van ervan weg te gaan. Ik probeer te zakken in de houding. Maar dit voelt wel een beetje krankzinnig. Ik om weer uit de houding, ga er weer in, kom er weer uit. Het is een drukke les dus de docente kan niet aan iedereen tijd besteden. Doe ik het wel goed? Oh ik ben aan het denken! Wacht… ik worstel nog even en hoop dat dit een korte 3-5 minuten wordt. Want deze pose ligt me helemaal niet.
Ergens op de achtergrond ben ik benieuwd. Wat zegt dat over mij dat juist deze pose zo moeilijk is voor mij? Ook ben ik me bewust van mijn neigingen. Ik wil het goed doen. Ik wil weten of het klopt wat ik doe. Ik wil zekerheid. Ik wil er beter in zijn dan ik ben. Oude patronen, herkenbaar. En ook wel confronterend om ze zo duidelijk te voelen zitten.
Even laten lig ik in de knoop met mijn beide armen gestrekt kruislings over mijn borst. Mijn borst drukt mijn armen de grond in en ik voel het tintelen. Ik verschuif mijn arm nog een beetje om het nog net wat meer in mijn schouders te voelen. Ja, deze pose ‘snap’ ik wel…
Zucht. Ik betrap mezelf erop dat ik het weer goed wil doen, dat ik denk dat yoga te maken heeft met iets begrijpen… Ik sluit mijn ogen en breng met mijn uitademing meer rust in mijn bekkengebied. Dat is beter.
Confronterend hoor, zo’n lesje yin yoga! Vooral als je zo’n lekkere perfectionist en denker in je hebt als mij. Maar al met al vond ik het een heel fijne les. Zeker voor herhaling vatbaar!
Wil jij het ook eens uitproberen? Bij Merlijn Body & Mind Center wordt Yin Yoga gegeven op de maandag- en donderdagavond en op de woensdagochtend. Mocht je jezelf ook zo gigantisch tegenkomen en daar eens in willen duiken, dan kan je daarna bij mij op de tafel komen liggen :). We ontmoeten je graag!