“YogaMomentje” aflevering 2:
Met een zucht kijk ik mijn kleine aan. Het boek moet nog een keer voorgelezen worden. En daarna waarschijnlijk nog een keer. En nog een keer. Voor mij compleet oninteressant. Maar voor mijn kleintje van 2 jaar niet.
Kinderen leren door herhaling. Weer die ene puzzel, die ze eigenlijk al kunnen. Weer kijken hoe mama reageert als ik mijn eten op de grond laat vallen. Weer dat ene verhaaltje. En weer wijzen naar een letter en vragen of deze nog hetzelfde heet als vorige keer.
Alleen door herhaling kunnen ze leren wat er constant waar is in het leven.
Dit geldt ook voor andere dingen. Lopen? Ze staan op. Ze vallen. Ze staan weer op. Nemen een stap. Ze vallen. En ze staan weer op. Eten? Ze stoppen iets in hun mond, het valt eruit. Ze proberen het nog eens en sabbelen erop. Ze kijken wat er gebeurt als je ermee op de tafel slaat. Ze stoppen het weer in hun mond. Persoonlijke interactie? Ze slaan mama. Mama wordt boos. Ze proberen het nog eens. Mama zet ze ergens anders neer. Ze lopen naar mama toen en slaan nog eens. Mama wordt nog bozer. Logisch denken? Fietsen? Rekenen? Frans leren? Financieel verantwoordelijkheid nemen? Iemand liefhebben? Drummen? Skateboarden? Jezelf liefhebben? Mediteren?
Overal heb je oefening voor nodig. Overal heb je herhaling en ervaring voor nodig voordat je het kunt.
In de dingen die ik nieuw doe kom ik mezelf vaak tegen. En dan ook vaak een kritisch deel van mezelf. Ik wil meteen dingen goed kunnen. Ik sla mezelf voor de kop als dat niet lukt, want ik heb het toch al eens gehoord? Ik snap het toch? Dan moet ik het toch ook gewoon kunnen?
Echter, het lijf en het bewustzijn is veel langzamer dan het hoofd. Ik kan wel iets lezen ergens over (bijvoorbeeld hoe het eigenlijk ontzettend slim is om een negatieve gedachte te vervangen door een positieve gedachte), maar als ik dit niet oefen en eindeloos herhaal, kan ik niet verwachten dat ik het zomaar in mijn leven geïntegreerd heb. En toch doe ik juist dat. Ik verwacht van mezelf dat ik dat kan.
En toen ging er opeens iets bij mij dagen. Ik verwacht ook niet van mijn kindje dat ze na 1x vertellen dat dat het cijfer 5 is, ze dit meteen ook weet. Waarom verwacht ik dat dan wel van mezelf?
Ik geloof erin dat je alleen iets onder de knie kunt krijgen als je het ook daadwerkelijk beoefent. En hier is tijd voor nodig. En aanhoudingsvermogen. Iets weten is vaak niet genoeg. Je moet jezelf de tijd gunnen om het ook daadwerkelijk in je lichaam te integreren. Zodat het op een gegeven moment vanzelf gaat. Als ik nu een 5 zie, weet ik meteen dat dit een 5 is.
Het doet me denken aan die eerste keer dat het me lukte om in kraai te staan. Dit is een yogapose waarbij je je knieen op je ellebogen neerzet en zo met alleen je handen op de vloer in balans blijft staan. Opeens lukte het! En opeens lukte het eigenlijk altijd. Hoe was dat toch zo gekomen? Nou, gewoon. Door steeds weer te proberen. En steeds nog een keer te proberen. Totdat mijn lijf doorhad hoe het werkte. En als je het nu aan me zou vragen, zou ik hem zo voor kunnen doen (al is het waarschijnlijk aan verbetering onderhevig, het zou me wel lukken!)
Herhaling is dus de sleutel. En dan het liefst zonder schuldgevoel of zelfkritiek. Laten we vooral met zijn allen ophouden met van onszelf vinden dat we het nu wel moeten weten en kunnen. Laten we vooral dag in dag uit datgene beoefenen wat we daadwerkelijk willen doorleven. Het gaat misschien niet snel (lopen daar doe je ook zo’n jaar over), maar stap voor stap komen we er zeker. Dus vraag me alsjeblief over 10 jaar nog een keer hoe die basissprong in de wushu moet, of hoe dat dan werkt, die gedachten omvormen. Want ik weet zeker dat ik dan al een stukje verder ermee ben.