“MassageMomentje” aflevering 17:
Na een mooie sessie sla ik de handdoek op om het been van mijn client nu onbedekt te laten. Ik wrijf het been in met olie, merk dat ze vooral in de hamstrings veel spanning heeft zitten. Ik ga door met haar knie, met haar kuiten en til haar been van onder bij de enkel op. Dan gebeurt er iets wonderlijks; na helemaal stilgelegen te hebben voor een uur spant ze nu haar hele been en werkt ze mee in mijn beweging! Hee, wacht eens even, dat is niet de bedoeling…
“Laat maar los.” zeg ik, en wieg het been zacht heen en weer. Nog beweegt ze mee. “Laat je been maar helemaal los, laat mij het werk nu maar doen.” En dan voel ik het been lekker zwaar worden. Zo ja. Dat bedoelde ik.
“Je bent niet de eerste hoor, die dat doet.” zeg ik haar.
“Ja! Op een of andere manier is het heel moeilijk om je been los te laten,” zegt ze, zelf verwonderd.
Ik glimlach. Ik zie het vaker. Waar heeft dat toch mee te maken? Is het een verstijfreactie, dat iemand je opeens optilt? Voelt het alsof je dat niet toe mag laten, of is het om jezelf bij elkaar te houden dat dit vaak de eerste reactie is die mensen hebben? Of is het omdat je het niet meer gewend bent om gedragen te worden?
‘Ooit kom ik er vast achter,’ denk ik. Ik raak nog haar gehele voetzool aan en sluit de massage af.
Vind jij het ook moeilijk om je te laten dragen door andere mensen? Ik hoor graag je verhaal.