“WushuMomentje” aflevering 1:
Ik ben aan het trainen (Chinese Martial Arts). Mijn leraar is stil, observeert wat ik doe. Het begin van de training is altijd hetzelfde, dus ik weet wat ik moet doen. Na het vegen (een soort draaitrap laag bij de grond waarin je een cirkelbeweging met je voet over de grond maakt, superleuk!) is het springen aan de beurt.
Ik moet er altijd even inkomen. Met maar 1x per week trainen heb ik constant het gevoel dat ik het steeds weer niet kan. Ach ja, ik zit nu dan ook heel duidelijk in de bewust onbekwame fase en ben in een zeurbui. Zucht.
Ik doe mijn sprong en frons. Ik doe mijn sprong nog een keer en ik zeg. ‘Nee.’ Ik doe nog een poging en weer voelt het niet lekker. ‘Knie hoger optrekken.’ is mijn commentaar. Nog een keer dan maar. Ik probeer mijn knie hoger op te trekken maar het doet nog steeds niet wat ik wil. “Ik ben niet aan het springen he?” vraag ik retorisch aan mijn leraar. Hij zegt niets. Ik doe nog een poging. Weer niet.
Ik ben geconcentreerd bezig dus merk ik niet dat mijn innerlijke criticus bij elke poging commentaar aan het leveren is. Ik zit er zo in dat ik niet merk dat de frustratie in mijn lijf opbouwt, ik probeer hem ongemerkt te onderdrukken. Maar dan daagt het me opeens. Ik ben na elke sprong een oordeel aan het vellen over mijzelf. En die tijd en energie die ik daaraan kwijt ben werkt niet opbouwend. De mensen die dit ECHT kunnen (ik ben pas een paar maanden bezig) die hebben dit elke dag, urenlang, voor tientallen jaren beoefend. beOEFEND. Dit moet je oefenen. Het maakt niet uit dat ik dit nog niet kan, dat is ook niet te verwachten! (Ik verwacht toch ook niet van mijn 2 jaar oude dochter dat bij 3x het zien en uitleggen van de letter T ze dit voor altijd weet?!?)
Het gaat er niet om dat ik het goed doe, het gaat erom dat ik het oefen. Door het te oefenen zal ik er vanzelf beter in worden. De oefening is hierbij belangrijker dan het lukken van de sprong.
Ik besluit de volgende keer liever voor mezelf te zijn en na elke sprong gewoon weer opnieuw te oefenen. Of de sprong goed ging of niet is niet relevant. Wat wel relevant is, is mijn focus, en mijn oefening. Het gaat om de lange adem. En hierbij stop ik mijn innerlijke criticus graag weer even in de kelder.
(ik heb privé-les van Serge: http://www.longtengtaiji.com)