“MassageMomentje” aflevering 91:
Ik laat los na de diepte en ga naast mijn klant zitten. Mijn aandacht blijft bij haar en laat haar even bij zichzelf. Nadat er voldoende tijd is verstreken haalt ze haar hoofd uit de hoofdsteun en kijkt me aan. Dan komt er een gesprek op gang. Ze vertelt me wat ze meemaakte in de diepte. En dan zeg ik iets (ik weet niet eens meer precies wat), dat haar raakt.
Ik kan het merken aan haar ogen, die worden zachter en er wordt een laagje water zichtbaar. Ik kan het merken aan de stilte die volgt, die als het ware de golf van het gesprek heel even een beetje terugtrekt. En ik kan het merken aan nog veel meer minutieuze veranderingen in haar gezicht en in de energie om ons heen.
Het is alsof ik een pijl middenin de roos schoot. En er volgt een ontlading. Fijn. Dat was precies wat er nodig was.
Maar wat is dat nou precies, dat raken? Dit vraag ik mij al een tijdje af.
Misschien heeft het ermee te maken dat er door een schild heen geprikt wordt. Eigenlijk hebben we allemaal wel een soort masker om ons heen, waarmee we naar de buitenwereld toe treden. Niets ergs aan, maar soms zit dat masker in de weg. Vaak is dat masker of dat schild jarenlang opgebouwd en weten we niet meer beter. Maar als we een masker hebben, dan betekent dat ook dat er ónder dat masker iets anders zit. Wat is dat dan precies, wat daaronder zit? Het is in ieder geval iets echts. Iets voelbaar anders. Een stuk van jouZelf dat niet meer hoeft te doen alsof.
En dat stuk wordt opeens, door een zinnetje, door een aanraking, door een beeld, herinnering of gebeurtenis, aangeraakt. Je ziet opeens iets in een ander licht. Of je ziet iets wat je daarvoor nog niet zag, omdat het zo verstopt lag. Het heeft dus ook te maken met bewustwording. Bewustwording over hoe de dingen daadwerkelijk in elkaar zitten. En met bewustwording komt groei.
Het heeft ook te maken met een bepaalde openheid. Je laat je raken. Uiteraard, het gebeurt en je had het niet voorzien, maar ergens is er een openheid in de atmosfeer waarin je geraakt kunt worden. Als je dat echt niet wil (of als je lichaam er niet klaar voor is), dan zal het niet gebeuren, en word je niet geraakt. Dus ergens, onbewust misschien, heb jij jezelf toestemming gegeven om geraakt te worden. En dit is soms erg lastig. Want een masker opdoen is vaak vele malen makkelijker dan een masker weer afdoen.
In het Engels wordt het soms anders verwoord: “It moves me.” Ik weet nog niet of dit helemaal hetzelfde is of iets subtiel anders, maar ik vind het wel mooi: ‘het roert me.’ Het heeft met beweging te maken, iets in beweging zetten. En als iets in beweging gezet kan worden, dan stond het eerst stil. Misschien zat het zelfs wel vast. Ik heb zo het idee dat dat in beweging zetten te maken zou kunnen hebben met resonantie.
Jij ligt daar, nietsvermoedend, op mijn bank. Maar dieper binnenin ligt iets anders. Iets wat zich al tijden niet heeft laten zien. En dat ligt heel stil, beweegt zich niet, vaak omdat het pijnlijk is om aan te zien. Dan wordt het aangeraakt in de massage, of misschien is er een gedachte of een uitgesproken zin die iets doen. En dat stukje dat heel stil lag resoneert daar zó mee, dat het wel in beweging moet komen. Het wil eruit. Het wil gezien worden. Dat stukje van jouzelf wordt dan geroerd. Het stukje achter dat masker.
Ik vind het een privilege dat ik mensen mag begeleiden hierin. Er is voor mij niets mooiers dan dingen bij anderen mogen aanraken achter dat masker, een stukje Zelf daarachter te mogen zien, zodat dit in beweging gezet kan worden.
Mooi, dat je met aanraking kunt raken.
Wat mag er bij jou geraakt worden? Ik ontmoet je graag!