“WushuMomentje” aflevering 2:
Ik voel me altijd ontzettend cool als ik Wushu (externe vorm van Chinese Martial Arts, beter bekend onder de ‘foutieve’ naam Kung Fu) aan het trainen ben. Ik weet niet waarom, misschien zijn het de bewegingen, misschien is het het gevoel dat het me geeft. Misschien ís het ook gewoon wel zo (als ik mijn leraar mag geloven), maar vaak als het lekker gaat voel ik mij ontzettend cool.
Nog cooler voelde ik me toen hij na een jaartje vroeg welk wapen ik wilde trainen. Wapen?!?! IK?!?? Als je mij pre-martial-arts tijdperk zou hebben verteld dat ik binnenkort met een wapen zou beginnen te trainen, had ik je vierkant uitgelachen. Op een of andere manier heb ik mijzelf nooit zo bekeken, maar toen mijn leraar ermee kwam was er opeens toch een erg grote aantrekkingskracht…
Misschien komt het omdat het me uitdaagt mijn lichaam nog beter te leren kennen. Misschien is het omdat het het uiterste van jezelf vraagt. Misschien is het de diepte van de wereld die erachter verscholen ligt en waarvan ik weet dat ik nog maar een heel klein tipje van de sluier heb opgelicht. Wat het dan ook is, het heeft me te pakken. En een ding staat vast: het leert me over het leven. Alles wat ik over Wushu of Qigong of Taiji leer heeft op een of andere manier voor mij een soort van directe link met het leven zelf. Alsof het een totaal vanzelfsprekende school der bewustwording is. Ik denk dat als je er echt mee vervlochten raakt, het een manier van leven is, waardoor je anders gaat bewegen, anders tegen dingen aan kijkt, andere normen en waarden erop nalaat, en anders in het leven staat.
Afijn, een klein voorbeeld. Ik was laatst dus met mijn stok – mijn wapen – aan het trainen. De tweede basisoefening is een soort uppercut waarbij je je stok met twee handen schuin naast je hoofd vasthoudt en dan naar achter laat vallen, waarna je dit aan de andere kant van het hoofd herhaalt. Hier is altijd wel iets aan te verbeteren, dus dit oefen je gerust een jaar lang. Na een jaar ga je ermee lopen. Dan zet je tegelijkertijd als je de uppercut doet, een stap.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Want die timing, die moet wel goed zitten, anders voel je het meteen. Dus ik zat daar zo een beetje te sukkelen, en ongeveer stappen te zetten, en uit te proberen, waarschijnlijk te fronsen, misschien ergens stiekem me toch een beetje zorgen te maken dat ik mezelf niet op het hoofd sla, tot mijn leraar tegen me zegt: “En als je een stap zet, nooit twijfelen!”
0.0
Tsja. Levensles dus. Denk daar maar eens over na!