“MassageMomentje” aflevering 18:
Deze keer lig ik zelf op de tafel. Ik ben een traject aangegaan bij mijn lerares. Ze legt haar elleboog op mijn schouder en gaat vol zachtheid de diepte in. Het begint met een beeld: ik zie bomen in vol ornaat, intens gekleurd in rood en geel. Dit kan maar één plek zijn. Ik krijg tranen in mijn ogen van de herinnering en alle bagage die dat met zich meebrengt.
“Ga er maar met je gevoel volledig inzitten,” zegt ze. Nog even stribbelt een laag in mij tegen. Weerstand. Heel even denk ik ‘wat bedoelt ze daar nou mee?!?’, maar dan laat ik toe en komt het.
In volle vaart volgt het een na het ander elkaar op. In rap tempo maak ik connecties, worden er dingen duidelijk, voel ik angst, boosheid en eenzaamheid. Het gaat heel snel, iets wat voor mij nieuw is. In alle vorige coachingstrajecten kwamen inzichten langzaam, kreeg ik alle tijd om dingen uit te pluizen, maar hier volgen waarheden zich zo snel op dat het voelt alsof het al weken geleden is dat ik deze linkjes legde. Toch neem ik mijn lerares maar mee in mij proces. Je hoeft niet altijd je verhaal te vertellen, maar soms is het wel handig om te laten weten waar je staat.
Tijdens het nagesprek merk ik dat het nog niet helemaal af is. In tegenstelling, het begint pas. Ik heb er niet echt zin in, voel nog weerstand, maar merk ook dat ik weet dat het goed is dit in te gaan. We glimlachen naar elkaar, erop vertrouwend dat het proces zijn werk wel doet. Tot de volgende achtbaan beleving dan maar.
Wil je zelf ervaren hoe massagecoaching een persoonlijk ontwikkelprocess in gang kan zetten? Ik ontmoet je graag.