“MassageMomentje” aflevering 55:
Mijn lerares kijkt me aan.
“Zullen we er nog een keer ingaan, en dan kan jij nu stop zeggen zodat het voor mij overtuigend is?”
Ik knik. Het is een tool die ik van haar geleerd heb en die ik zelf ook vaak toepas. Eens kijken hoe het nu bij mij gaat.
We gaan de diepte in. De pijn is bekend. Dan wordt er een diepere laag aangeraakt en voel ik dat het me emotioneel ook iets doet. Er komen beelden en gevoelens terug uit het verleden en ik schreeuw “stop! STOP!” en nog steeds niet haalt ze haar elleboog uit mijn schouder.
Er is een ontlading. Ergens is er iets in mij, een observator, die glimlachend kijkt naar het hele proces. Hier wordt iets uitgewerkt. Eigenlijk is het ook wel grappig. Blijkbaar was ik niet overtuigend genoeg. Maak ik dat ook eens van deze kant mee.
Ik ga een laag dieper. En een laag dieper. Er komt oude emotie vrij die ik laat gaan. Moet ik nu nog een keer stop zeggen? Er zit niet meer in dan dit! Moet ik haar nu nog meer proberen te overtuigen?!? Even komt daar de onzekerheid om de hoek kijken. Ik laat het maar even en ga met de stroom van de emotie mee. Daarna komt er rust. En nog steeds niet laat ze los.
Ik moet lachen. Dan zeg ik rustig. “Je mag er nu wel af hoor.”
Ze lacht mee. “Kijk, NU ben je overtuigend.”
En gelijk heeft ze. Toen pas was ik overtuigend.
In veel van de sessies waar ik zelf op de tafel lig komt er een soort kracht naar boven, een kracht die ik steeds beter leer kennen. Deze kracht zit soms diep verstopt maar het is heel fijn om te weten dat deze er is. Uit de sessies met mijn lerares leer ik dat ik deze kracht in mij heb zodat ik het ook voor mijn werk kan gebruiken. Gaan staan, vanuit een kracht in plaats vanuit een smeekbede of paniek, maakt dat je vanuit mildheid de mensen om je heen kunt benaderen, en dus grenzen kan trekken op een manier die past.