‘MassageMomentje’ aflevering 92:
Het punt op de bil van mijn client is nog zichtbaar op de huid. Een beetje rood, maar het is al aan het wegtrekken. Een bijzonder punt, waar ze heeft mogen ontdekken waar het nou toch zo aan schort de laatste tijd.
Spelen.
En ja. Als ik dat met iemand tegenkom in de massage dan gaat ook mijn innerlijk kind aan de slag. Samen hebben we gelachen, gedanst, gevoeld en gespeeld. Fijn was dat, ook voor mij. Fijn dat dit kan. En dat dit mag. En dat het deel is van mijn werk. Nu is het tijd om de massage af te sluiten.
Even wil ik haar toedekken, maar herinner me dan dat ik eigenlijk nog de benen mee wilde nemen. Ik lach om mezelf, vertel haar waarom ik lach (we zijn een beetje in een jolige bui beland) en sla de handdoek terug van haar rechterbeen.
Ik masseer de rest van de bil, rustige strijkingen, niet te diep maar niet ondiep, en ga van daaruit verder met haar hamstrings. Daar werk ik een beetje openend en wat sneller, zodat het kan gaan stromen. Ik blijf een beetje ‘spelen’ en houdt het dynamisch. Haar been reageert gemakkelijk en met een paar strepen laat het zien dat er weer wat meer doorstroming in aanwezig komt. Het leven stroomt weer door haar benen.
Mijn handen vinden haar knieholte en vertragen dan als ze bij de kuit komen. Even kijken hoe het hier is. Maar al gauw merk ik dat het niet klopt. Ook die kuit wil spelen! Onder mijn handen zegt iets me: “Hee, joh! Wat nou serieus gedoe! Wij willen ook spelen en lachen! Kom op nou!” Ik grinnik en breng het over op mijn client, die hardop erom moet lachen. Nee, die jolige bui is nog niet over en hopelijk gaat dat nog lang duren.
Ze zegt dat ze er een visueel beeld van krijgt. En dat ze als ze thuiskomt er misschien wel een tekening van maakt. Ik nodig haar van harte uit om dit te doen en ze belooft het op te sturen later die dag. Dit is het mooie resultaat:
Ik neem haar andere been mee en laat haar even alleen. Als ik terugkom zie ik een breed grijnzende klant die klaar is om een dansje te doen. Wat een mooie sessie. Dat het maar lang mag doorwerken.
Vaak komen mensen in de sessies best wat zware dingen tegen. En die mogen er natuurlijk allemaal zijn. Maar soms vergeten we als volwassenen ook dat het leven niet alleen maar ellende is. Spelen is ook deel van het leven, en humor heeft een hogere trilling dan menig ander gevoel. Vandaag heb ik iemand mogen helpen hier weer contact mee te maken. En ja. Dat maakt mijn eigen dag ook een stuk leuker!
Speel jij wel genoeg in je leven? Doe je wel eens een dansje of volg je je neiging om eens lekker gek te doen? Of zijn er misschien andere delen die je hebt weggestopt waar je wel weer contact mee zou willen maken? Je bent van harte welkom een sessie te komen doen!