‘MassageMomentje’ aflevering 93:
Het was er eigenlijk altijd. Dat ene puntje in mijn linkerschouder, daar tussen die schouderbladen. Het was een zeurende pijn waar ik vaak last van had. Ik kon er nét bij met mijn rechterhand, maar niet goed genoeg om het zelf te masseren. Alsof het wilde laten weten dat het wel bereikbaar was, maar dat ik hulp nodig had van iemand anders om dit probleem echt op te lossen.
Het viel me eigenlijk pas jaren later op dat die plek geen pijn meer deed. Dat zeurende gevoel, die constante stroom van iets wat bleef sudderen op de achtergrond, was weg. Als ik erop terugkijk is dat vrij geleidelijk gegaan, maar kan weet precies hoe het komt dat ik nu pijnvrij ben…
Vaak heb ik erin gekeken, in die plek. Met klasgenoten in de massagelessen. Met mijn lerares waarbij we mijn eigen stuk tot op het bot uitplozen. Ik weet nog dat ik tegen haar zei in mijn eerste intake: ‘het voelt een beetje als het zwaard van Damocles, wat daar boven mijn hoofd zweeft. Maar dan is het geen zwaard, maar een gigantische steen, hangend aan een heel dun draadje. Dit punt in mijn schouder heeft daarmee te maken. ‘
Doodeng vond ik het. Maar ik vond het ook erg nodig. Ik wist dat er angst zat en daar wilde ik vrij van zijn. Angst in kleine dingen: het eten van beleg wat eigenlijk een dag over datum is, het staan op een richeltje dat 1 meter boven de grond staat. En angst in grotere dingen: Wie zal er nog naast mij blijven staan als ik mijn eigen pad ga? En wie blijft er over als ik mijn masker afzet?
In de sessies begeleidde ze me stap voor stap de angst IN. De aanraking voelde als een gapend gat wat mij mee wilde zuigen een wereld in waarvan ik niet wist of ik er klaar voor was. Maar steeds weer ontdekte ik iets nieuws, waardoor ik genoeg moed kon verzamelen uiteindelijk erin te springen.
Uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat niet al deze angst van mij is. Ik heb mijn eigen angst echt leren voelen, om van daaruit te kunnen begrenzen en te zien wat er overblijft. En gaandeweg werd het mij duidelijk wat ik hier op aarde te doen heb, en hoe dat ene puntje in mijn schouder mij hierin geholpen heeft. Mooie momenten waren het, en nu ik erop terugkijkt raakt het me weer.
Ik weet de plek nog steeds te vinden, maar pijn doet hij niet meer. Ik kan nu mijn dochter achterna zitten als zij op een muurtje loopt, en ik kan zonder al te veel zorgen de beslissing maken of ik kliekjes opeet of niet. Ook ben ik mijn pad aan het lopen. En ik kijk met een grote glimlach achterom. Zonder pijn in mijn schouder.