‘MassageMomentje’ aflevering 95:
Mijn client zit op de bank. Hij heeft na een intense sessie weer zijn kleren aangedaan en is nog even aan het bijkomen terwijl ik een glaasje water voor hem neerzet. In de sessie zijn we in het nu begonnen, kwamen toen op een stukje verleden uit, en ik zie hem de puzzelstukjes aan elkaar proberen te leggen om te kijken wat hij er in de toekomst mee kan doen. Maar het hoofdstuk is nog niet helemaal uit. Er is nog wat werk te doen. We spreken af om door te pakken en volgende week en de week erna sowieso nog een sessie te plannen om dit stukje uit te werken.
Ik zie in zijn gezicht dat de sessie indruk heeft gemaakt, maar dat de dingen nog niet helemaal helder vast te pakken zijn. Ik snap het helemaal. Soms is dat zo. Het proces doet zijn werk, maar valt niet altijd even snel als we dat zelf zouden willen. Dan wandelen mijn ogen naar het het labeltje van zijn tealblauwe trui dat mijn kant op wijst. Het witte vierkantje is als een klein vlaggetje dat iets te zeggen heeft. Ik check even of ik andere naden zie… ja hoor. Even denk ik nog dat het misschien zo’n trui is waarvan de naden naar buiten toe hóren, maar dan zie ik ook het embleempje zitten dat nu onherkenbaar is omdat de binnenkant aan de buitenkant zit. Zal ik er wat van zeggen of niet?
“Je trui zit binnenstebuiten.” zeg ik simpelweg. Eromheen draaien heeft ook geen zin. Vooral na een sessie waarin er door hem eerlijk en direct naar binnen is gekeken, leek het mij niet gepast om nu voorzichtig om de hete brei heen te draaien. Hij doet zijn trui weer uit, keert hem binnenstebuiten en steekt dan zijn armen en hoofd weer door de gaten.
“Oh! Ja. Nou… zo voel ik mij op het moment ook wel een beetje. Niet alleen mijn lichaam is een spiegel maar mijn kleding blijkbaar ook.” grapt hij.
Ik grinnik en knik vol begrip. Ja. Als je diep naar binnen gaat en dat naar de oppervlakte brengt, dan zit je binnenkant inderdaad nu even aan de buitenkant.
Prima verwoord. Ik heb er niets meer aan toe te voegen :).