“MassageMomentje” aflevering 25:
(Afbeelding van: http://wanderlust.com/journal/its-always-a-good-time-for-childs-pose/)
Mijn lerares haalt haar elleboog weer uit mijn rechterflank. Pffiew. Dat was even heftig. Ik volg mijn eigen raad op en doe strek me even uit, doe dan een Child’s Pose op de tafel waarbij ik erop let dat het behandelde punt wat meer aandacht krijgt. Naast me hoor ik een kleine schaterlach. Verbaasd kijk ik op.
“Wat is er?” vraag ik, een beetje onzeker omdat ik niet weet wat er nou zo grappig is.
“Ik vind het gewoon mooi om te zien. Jij bent altijd zo zelfredzaam.”
“Maar dat is ok toch?”
“Ja tuurlijk. Het laat alleen zo goed zien hoe het zit met het thema waar we het over hebben!”
Even begrijp ik niet wat ze bedoelt. Ze licht het nog even toe:
“Jij wil altijd alles zelf doen. Alleen doen. Nou, dus daarom ga je meteen in de actie.”
Oh. Oh ja. Zo had ik het nog niet gezien. Oeps. Hihi… Ze heeft gelijk. We waren bezig met een stuk eenzaamheid, en dat ik dat vaak voel. En ik had haar net uitgelegd dat ik misschien soms ook wel om hulp zou kunnen vragen. Dat ik dat wel weet (met mijn hoofd had ik dit al jaren geleden uitgevogeld) maar dat ik dat niet altijd even goed voel. En blijkbaar is er ook een sterke neiging om het niet te doen, wat in mijn automatische piloot is geslopen. Ik moet ook lachen. Goed gespiegeld hoor!
“Kom maar, laat mij maar. ” zegt ze.
En ik ga weer liggen.